Teksten |
2011Korte Tekst R.QuaghebeurNatuurelementen vormen de basis voor de tekeningen en sculpturen van Robin Vermeersch. Deze worden herwerkt tot nieuwe, vaak amorfe beelden die verwijzen naar een andere realiteit. Het zijn fragmenten die onttrokken zijn aan een groter geheel en daardoor de mogelijkheid in zich dragen om nieuwe betekenissen op te roepen. Met al die losse, autonome, objecten componeert Vermeersch een nieuwe context, een andere biotoop waarin hij de kijker probeert mee te zuigen. Gangen en tunnels, kronkelende structuren die de blik van de toeschouwer leiden en hem letterlijk een nieuw perspectief aanbieden op de realiteit. De kijker kan de beelden van Vermeersch op verschillende manier benaderen..: Men kan ze bekijken als autonome sculpturen die individueel functioneren maar men kan ze ook in een grotere samenhang willen ervaren waardoor ze een andere betekenis krijgen. De verhoudingen van deze sculpturen tot de omgeving en tot de wereld verschillen naarmate men als toeschouwer een ander fysiek of mentaal standpunt innneemt. Als kijker kan je dus actief deelnemen en bepaal je ook de betekenis van de sculptuur in de ruimte of de ondergrond waaraan ze zich, bijna parasitair, vastzuigen. Zijn beelden zijn abstract en bewust van elke narratieve of anekdotische betekenis ontdaan. Ze fungeren als een soort machine om de verbeelding van de toeschouwer metaforen op te wekken. Vermeersch probeert zijn werk niet enkel op te laden met de energie die nodig is om de interactie met de toeschouwer en de omgeving aan te gaan. Het lijkt een bewuste keuze om zich tot vrij traditionele materialen en technieken als klei en tekeningen te beperken. Vanuit die beperking schurkt hij voortdurend aan tegen de grenzen van zijn medium waardoor een eigentijds, origineel, intiem en bijzonder oeuvre ontstaat waarvan de onderdelen niet alleen ten opzichte van de context en de toeschouwer betekenis kunnen genereren maar ook een duidelijke plaats krijgen binnen het geheel van zijn artistieke productie. Rolf Quaghebeur. Terug |